Κάθε μέρα όλοι γινόμαστε George Best Δομάζος Παπαιωάννου Δεληκάρης Ζίκο ή Μαραντόνα. Ακούγαμε Doors και ότι άλλο γουστάραμε. Κοιτάζω τώρα προς τα εκεί. Δεν υπάρχει αλάνα. Δεν υπάρχουν καν παιδικές χαρές που να λειτουργούν στη γειτονιά. Δεν έμεινε σχεδόν κανένας ελεύθερος χώρος.
Βγαίνω για βόλτα.
Κάνω ποδήλατο.
Με κυνηγάει το τσιμέντο.
Προσπαθώ να ξεφύγω.
Κλείνω τα μάτια μου και παίζω με φυσοκάλαμο πόλεμο. Παίζω μπάλα με τους φίλους μου. Κυνηγάω τα τσιγκάκια στο πεζοδρόμιο. Άγνωστες λέξεις και εικόνες σήμερα. Κάποιο μαγικό κόλπο έχει γίνει και η αλάνα έγινε σουπερ μάρκετ γέμισε με πάρκινγκ και μεταμορφώθηκε σε τεράστια πολυκατοικία. Η μπάλα δεν παίζεται πια στα χωμάτινα ή στα τσιμεντένια γήπεδα της γειτονιάς. Ούτε καν στα γηπεδάκια 5Χ5 ή στα 7Χ7. Παίζεται πλέον χωρίς αθλητικά ρούχα και παπούτσια και χωρίς δερμάτινη μπάλα. Κάθεσαι μόνος σου απομονωμένος και μερικές φορές χαμένος τελείως μπροστά σε μια οθόνη του υπολογιστή σου και φαντάζεσαι οτι κλωτσάς.
Όπως φαντάζεσαι ότι ζεις.
Καλωδιωμένος.
Νομίζεις ότι ζείς!
Καλωδιωμένος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου