Υπάρχει μέλλον;

Το τέλος του ονείρου έχει φτάσει.
Επιχειρήσεις κλείνουν, μαγαζιά κατεβάζουν ρολά, η βία είτε είναι εγχώρια είτε εισαγόμενη πρωταγωνιστεί σε καθημερινό επίπεδο, το κουπόνι σίτισης από τις υπηρεσίες του δήμου προβάλει απειλητικό σαν δαμόκλειος σπάθη όχι μόνο για άστεγους αλλά και για πρώην ιδιοκτήτες διαμερισμάτων για πτυχιούχους και για κατόχους master…και όλοι ψάχνουν με αγωνία την Ελλάδα των ίσων ευκαιριών τη στιγμή που η Ευρώπη παράγει καθημερινά ανέργους.
Το πάρτι λές κι έχει τελειώσει χωρίς να αρχίσει καλά καλά και δεν είναι λίγοι εκείνοι που πλέον κινούνται στα σύνορα και ετοιμάζονται να αλλάξουν πίστα περνώντας στη χώρα της κατάθλιψης.

Κοινός παρονομαστής είναι η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα και είναι προφανές ότι η αδιαφορία που βγήκε πρώτο κόμμα στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές θα προβάλει πλέον ως το ακλόνητο φαβορί σε κάθε είδους εκλογές αλλά και σε απαξιωμένες πολιτικές σε παχιά λόγια σε διγλωσσία και σε ποικίλες ξύλινες υποσχέσεις.
Ο κλοιός πολιορκίας της νεολαίας στενεύει. Οι διεκδικήσεις χαρακτηρίζονται από ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι ποιος είσαι και τι κάνεις.
Ο γυμνός από τη μέση και πάνω φίλαθλος που χειροκροτεί μέσα στο κρύο μαστουρωμένος την ομάδα του είτε χάνει είτε κερδίζει, ο απόφοιτος λυκείου που δεν κέρδισε τη μάχη στις πανελλήνιες, ο φοιτητής που δεν βλέπει φως στο τούνελ σε εργασιακό επίπεδο, ο άνεργος, ο δυστυχισμένος νεοέλληνας που κάνει ρεκόρ συμμετοχής σε τηλεπαιχνίδια, ο συμβασιούχος που έμεινε με τις υποσχέσεις στο χέρι, ο αποκαταστημένος που υποψιάζεται πως θα είναι το αυριανό θύμα…
Όλοι ψάχνουν τη λύση στο γρίφο.
Υπάρχει μέλλον;

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΠΙΚΑΙΡΑ